Verzorging

‘Het leidmotief bij het opmaken der plannen voor dat Sanatorium hield in zich, dat het sanatorium geen hospitaal mocht worden. De inrichting zou derwijze worden opgevat, dat er een huiselijke gezelligheid zou moeten heersen, waarvan verwacht kon worden, dat zij gunstig zou bijdragen tot de zedelijke opbeuring van de zieken.

De voorzieningen worden in de volgende jaren stelselmatig uitgebreid. Het aantal bedden stijgt van 24 naar 32, en na de verbouwing in 1934 tot 54. Maar de grootste stap vooruit komt er bij de opening van de heropbouw in 1952: er zijn niet minder dan 150 bedden voorzien.

Pierre Van den Bergh trad al op 24-jarige leeftijd toe tot de Raad van Bestuur van De Mick, in 1937. Hij was de eerste om de ravages van het bombardement van 1944 te gaan aanschouwen en nam daarna kordaat dertig jaar lang de teugels in handen van Sana De Mick.

De omschakeling naar kliniekdiensten vereist steeds meer personeel. In 1960 telt het sanatorium 55 werknemers, van wie amper 15 verpleegkundigen. In 1976 is het aantal werknemers gestegen tot 140 en zijn de verpleegkundigen daarbij voor het eerst in de meerderheid. 

De Mick is zich bewust van de beproevingen die de patiënten en bewoners ervaren, niet het minst de verveling. Al kort na de oorlog, nog voor de heropbouw, organiseert het sanatorium activiteiten ter vermaak en ter lering.

Over beesten gesproken, er is het enigszins bizarre verhaal over de cavia’s, of ‘ratjes’ of ‘marmotten’, zoals ze genoemd worden.